من وشبهای مهتابی که نور از آسمان می ریخت ،

هوا پر بود از عطر نسیم روح پروری که با عطر گلهای باغ عجین شده بود ،نقاش طبیعت شبی دل انگیز،را نقش می زد

،من یک جرعه از آن نور را با شوق نوشیدم،

ورگهایم پر از عطر دل انگیز بهاران شد ،

سبکبال از زمین بسوی  آسمان پرواز نموده ومی رفتم ،

اهل خانه ومردم شهر در سکوت شب بخواب رفته بودند ،

وآنشب سفر ی بگذشته وبازگشتی بخود بود  

برای رویشی دیگر وفردایی بهتر 

 هیچکس فصل نوینی را نمی آورد برای کسی جز خود او 

بخاطر اینکه هر کس سر در لاک خویش دارد 

یا همچون آسیابی   بگرد خویش می چرخد تا پایان عمر 

سال75

صدیقه اژه ای     مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی